Nic tak nie łączy jak przestrzeń.

Dziesięć lat razem.

Czasami zastanawiam się iloma różnymi osobami bywaliśmy dla siebie nawzajem i dla świata przez ten okres czasu. Zmienialiśmy sposoby działania, rozwijaliśmy się, cofaliśmy, trochę uciekaliśmy po to żeby umieć wrócić. Często baliśmy się a potem w jakiś sposób potrafiliśmy ten strach przekuć na działanie i motor by mimo wszystko się nie zatrzymać. Wielu dróg próbowaliśmy i wiele dróg jeszcze odkryjemy. Może ta właśnie ciekawość świata i ciekawość siebie nawzajem sprawia, że jeszcze się sobą nie znudziliśmy?

Wielu ludzi przy tej okazji pyta mnie jak to jest, jak my to zrobiliśmy, jaka jest recepta na szczęśliwy związek?

Recepty nie mam. I moim zdaniem recepta nie istnieje. Wiem, że to co działa dla mnie może kompletnie nie zadziałać dla nikogo innego, ale jeśli już miałabym wskazać czynniki / zasady, które przez ostatnie lata dały nam dużo dobrego były by to następujące punkty.

1. Poczucie humoru:

Daje lekkość, przymrużenie oka i dystans. Czasem lepiej jest zaśmiać się i odpuścić niż krzyczeć i płakać. W końcu jak sobie człowiek uświadomi jak mikroskopijna w kosmosie jest Ziemia, a tym samym jak turbo mikroskopijni jesteśmy my i jak nasz czas tutaj mija za pstryknięciem palca - może wtedy dopiero odpuścić i nie tracić czasu np na pozostawanie w stanie obrażenia, w stanie zamknięcia na drugą osobę. To po prostu się nie opłaca. Czasami lepiej to wszystko obrócić w żart i pójść dalej.

2. Nic tak nie łączy jak przestrzeń:

To zdanie powiedziała mi jak byłam mała moja ukochana Babcia. I zostało na zawsze w moim sercu. Im więcej daję przestrzeni sobie, im więcej daje jej drugiej osobie tym bardziej pragnę znowu się połączyć, wymienić doświadczeniami, porozmawiać, przytulić. Dlatego uważam, że tak cenne są chwile spędzone w samotności i częste rozłąki. Dają dystans, oddech, możliwość zatęsknienia za drugą osobą, a przede wszystkim powrotu do samego siebie jako singla, jako osobnej jednostki. Każdy kto długo jest w związku może chyba potwierdzić, że bardzo niezauważalnie i mocno stapiamy się w jeden byt z drugą osobą, stajemy się jak gdyby przedłużeniem siebie nawzajem. A to na dłuższą metę niekoniecznie jest dobre moim zdaniem. Dużo bardziej ekscytujące jest być na pierwszym miejscu z samym sobą, ze swoimi dziwnościami, ze swoimi preferencjami i przemyśleniami - po to by móc nimi właśnie obdarowywać i zaskakiwać ciągle drugą osobę. I do tego właśnie potrzebna jest przestrzeń. Dużo przestrzeni. Przestrzeni, która łączy jak nic innego.

3. Fatalna pamięć:

Bardzo szybkie zapominanie o tym co było źle, co poszło nie tak. O tym co zraniło. Jesteśmy ludźmi no i ranimy się raz po raz. Czy to słowem, czy to czynem, czy to zupełnie czymś nieświadomym. Ważne by przegadać, ewentualnie wykrzyczeć, przepłakać czasem nawet. Wypuścić i zapomnieć. Nie pamiętać, nie wracać, nie wypominać, nie rozgrzebywać. Po prostu wypuścić. Gdy z góry zakłada się, że druga strona ma najlepsze intencje i działa najlepiej jak potrafi w danym momencie wybaczanie staje się łatwe. I takie powinno być.

4. Tu i Teraz:

Czyli moje ukochane Chwile. Kreowanie magii, intencjonalne zamienianie zwykłych Chwil w Święto. Pójście na wagary ze spotkania i zjedzenie wspólnie śniadania w pięknej knajpie, kupienie składników i wspólne gotowanie ulubionej potrawy popijając wspaniałe wino, wspólne bieganie w parku zakończone kawką w słoneczku w kawiarni obok domu. Dawanie sobie nagród za małe i większe sukcesy. Wspólne kolacje w ulubionych miejscach. Czy zwykłe budzenie się obok drugiej osoby i zostanie chwilę dłużej w łóżku by wypić tam kawę. Lista wg preferencji może być serio bardzo długa. Im dłuższa tym lepsza.

5. Ważne jest to co TY przynosisz do związkowego stołu:

Oczekiwania to zabójcy relacji. Im więcej oczekujemy od drugiej osoby tym mniej dostajemy. Uważam (i cały czas sama to trenuję) że jesteśmy odpowiedzialni i mamy wpływ tylko i wyłącznie na to co my przynosimy do stołu. Czy przyniesiemy zaufanie, dbanie o drugą osobę, zaskakiwanie jej, wsparcie? Czy ekscytację, zabawę i spontaniczność? Chyba najlepiej jest zapytać samego siebie co chcielibyśmy by ta druga osoba przyniosła do naszego życia. Następnie tę właśnie listę potraktować jako wskazówkę dla nas samych odnośnie tego co przynieść do związku możemy właśnie my. Zamienić zamiar otrzymania zamiarem dania. Bez oczekiwania niczego w zamian oczywiście. Czysto lekko i z radością dawać to czego sami szukamy.

6. Świadomość że nic nie jest na zawsze:

Nie wierzę w zdanie "Przysięgam, że cię nie opuszczę aż do śmierci." Nie wierzę lub po prostu go nie lubię bo na samym wstępie generuje ono wielkie oczekiwania i presję. Wolę zdanie "Każdego dnia wybieram z Tobą być na nowo wiedząc, że w każdej chwili mogę Cię stracić." Mogę odejść ja. Możesz odejść Ty. Ale dzisiaj wybieramy być razem. I tak dzień po dniu. Od 10 lat. Wybieramy.

7. No i wdzięczność. Codzienna.

Codzienna wdzięczność za wspólnie spędzone chwile to takie szkło powiększające dla zajebistości. Gdy powie się sobie wzajemnie "Dziękuję Ci za..." tak po prostu na głos dzieje się magia. Dzięki temu razem można rzucić przed swoje oczy kilka slajdów z minionego dnia, które były dla jednego czy drugiego ważne, smaczne, piękne i miłe.

A jeśli o wdzięczności mowa to…

Dziękuję Ci.

Dziękuję za każdą wspólną chwile. Za kosmiczne wzloty i sukcesy, ale przede wszystkim za upadki, porażki i zwątpienia. To właśnie w ich obliczu za każdym razem widzę jaką skałą dla siebie jesteśmy.

Dziękuję za dziesiątki tysięcy kilometrów wspólnego odkrywania świata. Za setki tysięcy kroków wyrobionych na porannych joggingach, wieczornych spacerach czy twórczych wędrówkach.

Dziękuję za odwagę by działać i wspólnie marzyć. Dziękuję za Twój talent i potrzebę tworzenia. Za motywację i inspirację. Za Twoje słowa na kartach scenariuszy i niezastąpione dialogi które kocham grać.

No i dzięki, że codziennie wybierasz mnie. I nie mogę doczekać się wspólnego jutra.

Fot. Greta Burzyńska